Op weg naar je onverbloemde zelf
‘Ik laat me niet meer meeslepen door emoties. Emoties bedekken wat je echt bent van binnen. Al zou jij een rottig artikel over mij schrijven en me voor schut zetten, dan zou ik daar niet boos over worden. Ik ken mezelf, ik weet zelf wat ik waard ben, daar heb ik jouw oordeel niet voor nodig.’
Giep van Werven is gewend de dingen bij naam te noemen als hij praat over persoonlijke ontwikkeling. En die recht-toe-recht-aan benadering laat hij zeker niet varen als er een journalist tegenover hem zit. Je onverbloemde zelf zijn, authentiek zijn, dat is zijn credo. ‘Als ik aan iemand vraag: wie ben je en hij zegt: ik ben directeur van die en die onderneming, geef ik terug: nee, ik wil weten wie je werkelijk bent, in je diepste wezen.’ Aangenaam kennismaken: Giep van Werven, 50 jaar, oud-directeur van een managementbureau, verwoed zeezeiler, sinds enkele jaren ‘spiritueel therapeut’ in het dorpje Lieren bij Apeldoorn. Bij binnenkomst een stevige handdruk van een hartelijke verschijning (‘zeg maar Giep’), die direct zijn werkkamer laat zien, waar hij dagelijks cliënten ontvangt. Klein, knus, kunstbeelden. ‘Hier werk ik al jaren.’ De mensen stromen toe. ‘Allemaal mond-tot-mond-reclame. ‘Is dit nou de man, die zestien jaar geleden tijdens een persoonlijke crisis definitief afscheid wilde nemen van het leven en terug wilde naar zijn ‘hemelse thuis’, zoals hij in de media vertelt naar aanleiding van het uitkomen van zijn boek ‘Een korreltje vertrouwen en een halve gram moed?’ Ja, dat is dezelfde man, benadrukt hij, met dezelfde opvattingen, alleen… met een andere missie.
Maskerades
Hij legt bereidwillig uit: al jong was hij ‘hooggevoelig’ en registreerde de ‘maskerades’ van volwassenen, hun concurrentiestrijd, jaloezie en (voor)oordelen. ‘Er was een moment dat ik dat niet meer wilde meemaken. Ik dacht: genoeg, terug naar waar ik vandaan kom, de hemel.’ Maar het liep dus anders. ‘Ik ben een paar dagen aan het dolen geweest en kreeg toen een diepere vredeservaring. Ik kreeg een besef van mijn diepere wezen, noem het een verbinding met God. In die toestand werd het mij helder dat ik de mensen mag helpen.
Helpen met wat?
‘Met het afleggen van hun masker, met het vinden van hun diepere bron, met waarachtig leven.’ Wie dat vaag vindt, het zij zo, Giep van Werven kan en wil het niet meer anders zeggen. ‘Ieder mens heeft een innerlijke kern, die je ziel zou kunnen noemen. Dat is de werkelijke blauwdruk van waaruit we leven. Onder al die laagjes angst en frustratie die we allemaal hebben zit een diepere laag, waar vrede heerst en harmonie. Als je dat weet hoef je anderen niet meer de loef af te steken en hoef je niet meer bang te zijn. Je kunt ook zeggen, dan ben je in je natuurlijke staat van liefde, een liefde die onvoorwaardelijk is en onbaatzuchtig.’ Verwondering. Geen conflicten meer, alleen maar liefde. Giep van Werven begrijpt dat niet iedereen zich dat kan voorstellen. ‘Maar het leven wordt er interessanter door’, verzekert hij. ‘Als je je niet meer bedreigd voelt door je omgeving durf je veel meer dingen te doen vanuit onbevangenheid en verwondering. Je zit niet meer constant in je hoofd van alles te bedenken waarom je dingen wel of niet zou moeten doen. We zitten allemaal te veel in het hoofd en beredeneren veel te veel.’ ‘We zouden meer verwonderd moeten zijn, net als een kind dat kan genieten van de dingen, zonder voortdurend te oordelen en veroordelen. Die verwondering kun je als volwassene ook weer krijgen door daar binnenin jezelf ruimte voor te creëren.’ Hoe je dat dan doet? ‘Een beginnetje is dat je dat stemmetje in je hoofd uitschakelt, dat loeder dat voortdurend negatief praat over zichzelf, je van alle dingen afhoudt die risico’s inhouden en je wantrouwen en angst voedt en meedogenloos zichzelf afkraakt. Ik merk in mijn praktijk dat veel mensen zo omgaan met zichzelf. We zijn vaak onze eigen aanklager, rechter en beul.’ ‘Daarbij hebben we ook nog eens een vals beeld van onze werkelijke identiteit. Ik bedoel, we weten niet wie we zijn. Op het moment dat jij een interview afneemt ben je een journalist, maar als je op de fiets zit ben je een fietser, dat zijn verschillende hoedanigheden van een-en-dezelfde innerlijke kern, die naar die handelingen kijkt en ze waarneemt. Je kunt succesvol zijn of niet, rijk of niet, maar dat zijn feitelijk bijzaken van die diepere kern die allemaal die rolletjes speelt.’
Gelukkig
‘Als je je door die kern laat leiden en niet meer door rare angstgedachten en -patronen uit het verleden en je hebt mededogen met jezelf, dan word je vrij. Dan ga je steeds meer beseffen dat je diepere zelf verbonden is met de hele schepping, met het totaal. Dan kun je gelukkig blijven onder heel verschillende omstandigheden en dan kun je zowel van de zon als de regen genieten.’ Waar u over praat is eigenlijk verlichting, zoals je ook in boeken over verlichte heiligen leest. Van Werven wimpelt het af. ‘Ik vind verlichting een rotwoord, want als je dat te vaak noemt gaan mensen zich weer meten met elkaar, zo van: ”Ben jij al verlicht?, nou ik wel”. Ik noem het liever bewust leven.’ Hoe leer je dat, “bewust leven”? ‘Door bijvoorbeeld te kijken naar de oude patronen in je leven, hoe het komt dat die voortdurend de dienst uitmaken en je remmen in je ontwikkeling. Daar is onder meer therapie voor die je in staat stelt minder te denken en meer te voelen en zicht te krijgen op gedachten die aan de wieg staan van angst.Vervolgens gaat het erom de angst onder ogen te zien en te overwinnen. Iedereen heeft angsten, maar je kunt ze overwinnen, hoe dan ook. Dan denk ik altijd aan die ene man op het plein van de Hemelse Vrede in China bij de studentendemonstraties van jaren geleden, die met zijn tasje pal voor de tanks ging lopen. Als die man ook maar een seconde bang was geweest…’
Energiebanen. En wat doet u daarbij als therapeut?
‘Er zijn gesprekken met cliënten en ik geef energiebehandelingen. Ik bewerk energiebanen ofwel chakra’s, onder meer met de bedoeling mensen ”uit het hoofd te halen” en meer te laten aarden. Het werkt kennelijk, want de mensen komen terug. Bij het overgrote deel zie ik vooruitgang, al is het vaak twee stappen vooruit en een achteruit. Maar ja, het is ook niet eenvoudig patronen die je zolang hebt vastgehouden in je leven, over boete, schuld en spijt, los te laten. Daarvoor moet je bereid zijn een berg te beklimmen. En daarvoor is een korreltje vertrouwen en een halve gram moed nodig, zoals ik in mijn boek schrijf.’ ‘Het leuke is dat als je verandert je een nieuwe reis door het leven gaat maken. Ik zeg altijd: mensen die via een reisbureau boeken nemen een folder mee naar huis en weten wat ze te zien krijgen. Voor een levensreis bestaat geen folder, je zult moeten accepteren wat je tegenkomt. Maar dat het leven dan mooier wordt staat voor mij vast.’ Giep van Werven verkneukelt zich: ‘Dat wordt een leven met minder opgeblazenheid, egogedoe en met veel liefde en vooral natuurlijk ook: een relativerende glimlach.’
De Stentor, 09-03-2004