Naar aanleiding van het vorige blog over eenzaamheid is het misschien niet onverstandig nog even nader in te gaan op het begrip ‘beperkingen’. Aan het einde van dat blog stel ik dat er, wanneer je je beperkingen achter je hebt gelaten, een gevoel van tekort optreedt. Ik snap dat dit wat lastig te plaatsen is. Daarom in dit blog wat meer uitleg over een aantal van de vele beperkingen waar wij tegenaan lopen, de meeste zelf bedacht of onder invloed van ons verblijf op aarde. Als bijvoorbeeld de luchtsamenstelling en temperatuur niet binnen bepaalde grenzen blijven en er niet voldoende zoet water voor handen is, wordt ons leven zo niet onmogelijk, dan toch wel erg onaangenaam. Voor het overgrote deel zijn deze zaken het gevolg van de positie die de aarde in het kosmisch stelsel inneemt. Wij kunnen deze kritische grenzen slechts een klein beetje oprekken, anders zullen de effecten onomkeerbaar worden. Dat wij flink inzetten op het klimaat is dus niet zo verwonderlijk, hoewel de tegenkrachten immens zijn. Maar vlak ook de menselijke natuur niet uit, dus daarover verderop meer. Bij dit alles past overigens een belangrijke kanttekening: wij hebben de almacht niet en daarom geen invloed op het plan van de schepper. Er gebeuren dingen die wij niet willen en dit roept automatisch een gevoel van onmacht op. Aan dat gevoel van onmacht, echter, valt wel degelijk iets te doen. Zie hier het bordje ‘Uitgang’ voor de mens die zich op het pad van bewustwording begeeft.

Gulden middenweg

Laten we maar eens beginnen met misschien wel de grootste maar ook meteen de moeilijkste beperking in de mens waar wij wél invloed op hebben: onze moeite met acceptatie; ofwel ‘wij pikken het niet’. Omstandigheden accepteren waaraan je niets (meer) kunt veranderen is een enorme uitdaging. Met accepteren bedoel ik niet dat we er blij van zouden moeten worden of het ermee eens zijn. Maar zeg nu zelf, welk zin valt te ontdekken in een voortdurende strijd, woede of frustratie rond allerlei thema’s van nu of van gisteren? Dat levert alleen stress op. Nog los van de vraag of het helpt. Merkwaardigerwijs zijn we hier tamelijk hardleers in. We zijn daarvan momenteel ook getuige op het wereldtoneel: de impact van persoonlijke frustraties en disfunctioneel gedrag op het collectief. Denk nog even terug aan het blog over actie-reactie en het wordt duidelijk hoe zo iets werkt. De andere kant van deze medaille is dat mensen die wel in staat zijn tot acceptatie energetisch een positieve invloed hebben op het geheel. Het effect van acceptatie werkt dus aan twee kanten: op het persoonlijke vlak en als bijdrage aan bepaalde brede ontwikkelingen. Of die invloed op dat laatste voor dit moment groot genoeg zal blijken te zijn is vers twee. Maar laten we het ook eens wat dichter bij huis houden, het gezin en de familie. Onze opvoeding geeft via de ouders beperkingen door aan de volgende generatie. Ik moet altijd grinniken als ik Loesje lees: Wat ik van huis uit heb meegekregen blijkt nergens anders te kloppen. Cultuur als misleider: óf ze is knellend en beperkend óf ze levert chaos en onzekerheid op. Het mooiste wat je voor je kinderen kunt doen is daarom het pad van bewustwording opgaan. Dan wordt de kans dat je de gulden middenweg zult vinden in ieder geval een stuk groter.

Moestuin als metafoor

Onlangs vertelde iemand met een moestuin over de grote hoeveelheid courgettes en pompoenen die haar inspanningen opleverden. Ze raakte ze aan de straatstenen niet kwijt, zelfs de voedselbank reageerde niet op haar aanbod. Terwijl zij daar zo aan het oogsten was en het surplus aan planten in zakken deed, klaar om te worden afgevoerd naar de stort, daagde het plotseling: de onbedwingbare neiging om tekorten tegen te gaan met overschot. Not done om eten weg te gooien als belangrijke les van ouders na de oorlog? Familiecultuur, wie zal het zeggen? Iemand die geen maat weet te houden? Passie voor het tuinieren als beperking? Kom nou. Is de dingen met passie doen niet een voorwaarde om van het volle leven te genieten? Ja, natuurlijk, maar niet voorbij het gaatje en tot elke prijs. Hoewel dit voorbeeld misschien wat triviaal overkomt, gaf het toch een belangrijk inzicht hoe zij de dingen soms benaderde: er enthousiast vol ingaan en dan op de blaren moeten zitten. Zij had al doende zoveel op te ruimen dat het moestuinwerk zwaarder was dan nodig. Zij ging zichzelf de vraag stellen: waarom is genoeg voor mij soms niet genoeg? Had dit te maken met die leegte die zo onwennig aanvoelde? Veel beperking overwonnen maar die ruimte toch nog stiekem willen opvullen met een ‘onschuldige’ beperking? Was zij haar beperkingen gaan missen? Had zij nog niet ervaren dat de volheid van de leegte ongekende mogelijkheden bood?

Instrument wordt beperking?

De lijst van beperkingen is schier onmetelijk. Denk daarbij vooral aan je emoties, al eerder uitgebreid beschreven. Maar als laatste voorbeeld wil ik hier nog aandacht vragen voor het verschijnsel dat het proces van bewustwording door het lichaam heen moet. Dat is een wetmatigheid die te maken heeft met het afvoeren van de aanwezige energetische lading. Loslaten betekent lading afvoeren. Daar heeft het lichaam weet van. Aan de andere kant kent de aanbidding van het lichaam momenteel geen grenzen en wij wringen ons in allerlei bochten om er ‘patent’ uit te zien. Wij leven in een ‘lichaamscultuur’. En precies die klemmende houding belemmert ons in het proces van bewustwording. Veel met je lichaam bezig zijn is beperkend voor dat proces; je bent je lichaam niet. Daarentegen klopt datzelfde lichaam wel degelijk aan de deur als we er onverstandig mee omgaan en zo het afvoeren van de lading belemmeren. Zoals zo vaak is ook de cirkel hier weer rond: accepteren dat het lichaam, naast de functie van genieten, een belangrijk instrument is voor de kans om onze beperkingen te ontstijgen. Ga je lichaam dus niet zien als een beperking hoewel het wel een bepaalde bandbreedte nodig heeft. En misschien aan dovemans oren: continue aandacht voor kleine beperkingen – lees: oneffenheden of ongemakken – kunnen het loslaten van grotere beperkingen in de weg zitten. Dan ben je aan het spookrijden.

Ken je beperkingen

Acceptatie is overgave. Overgave aan wie je in wezen bent en aan dat wat IS. Onafhankelijke keuzes maken, los van de consequenties, kan pas als die overgave een feit is. Wanneer je voelt ‘dit wil ik niet’ ga dan na of dit voortkomt uit een van je beperkingen. Daarvoor moet je ze natuurlijk wel kennen en als zodanig bestempelen. Neem de verantwoordelijkheid voor jezelf en handel. Wacht niet uit onmacht tot de groep groot genoeg is om druk uit te oefenen op bijvoorbeeld de voedselindustrie, de politiek, de klimaatverandering en, niet in de laatste plaats, het gebrek aan bewustzijn bij de massa. Lever gewoon je persoonlijke bijdrage aan de omslag ten goede die ook in het plan van de schepper is opgenomen, maar waar wij misschien nu nog niet zoveel van merken. De invloed in kleinere kring is daarentegen onmiskenbaar. En daar kan je erg blij van worden.

De uitdaging aangaan van het overwinnen van een beperking is voor sommigen een grotere opgave dan de beperking zelf, schreef iemand eens. Zullen wij laten zien dat het wel degelijk kan?

Giep