december 2019 –

Wintertijd. De natuur komt tot rust, de bladeren zijn gevallen, dieren gaan in winterslaap en het is stil buiten. Wat doet de mens? Shoppen, racen om de laatste eindjes van het jaar aan elkaar te knopen, herrie maken – veel kerstdiners zorgen voor stress en kwaaie koppen, ondanks de goede voornemens.

De seizoenen, die aangestuurd worden door het proces van de kosmische scheppingsstraal, hebben elk hun eigen kwaliteit. Maar wie verbindt tegenwoordig nog het kosmische proces met het eigen, persoonlijke proces? Zelfs de mensen die zich hebben begeven op het pad van bewustwording leggen die link vaak niet of zijn dat vergeten.

Het principe ‘zo boven, zo beneden’ lijkt een ver-van-mijn-bed-show te zijn geworden. We maken ons zorgen om het klimaat – zeer terecht – maar vergeten intussen dat dit een gevolg is van het verwaarlozen van het ‘klimaat’ binnen in onszelf. De aarde wordt intelligenter, schrijf ik in mijn boek, maar het lijkt er sterk op dat veel mensen die ontwikkeling niet volgen.

En dan heb ik het niet over kennis, maar over besef. De aansturing vanuit de kosmos is momenteel zo krachtig, in positieve én negatieve zin, dat slechts een deel van ons die trilling lijkt te kunnen weerstaan. De dualiteit in optima forma, zeg maar. Ook in de kosmos is er gedoe, net als op aarde. Dáár hebben wij geen invloed op; wel op dat van onszelf.

Steeds mechanischer

De hoogste tijd dus om uit onze luie stoel te komen, figuurlijk gesproken dan. Stel je voor dat de bomen het zouden vertikken hun blaadjes te laten vallen, zodat er straks geen nieuwe groei tot stand komt. Het mag hier dan door de klimaatopwarming geen 20 graden onder nul meer worden, maar wat is er nu passender om vooral in de winter aan zelfreflectie te doen, en letterlijk en figuurlijk stil te staan bij de vraag ‘Hoe gaat het eigenlijk met mij?’

Buiten is het hooguit rond het vriespunt, dat scheelt aanzienlijk als je daar in je nakie durft te staan. Goede voornemens straks? Hoe denk je dat te doen als je er niet de tijd voor hebt genomen om onder ogen te zien hoe we ons het hele jaar hebben laten opjagen door de omstandigheden? We hebben onze prioriteiten gewoon niet op orde.

Als je volgt wat er in de wereld gebeurt, maar zeker ook in kleine kring, kun je niet anders dan constateren dat we steeds mechanischer worden. Dat schreef G.I. Gurdjieff al begin vorige eeuw; een veeg teken.

Ik vraag me altijd af waarom we zo graag naar de maan willen reizen om daar een kolonie te stichten. We gaan, als we zo doorgaan met onszelf en de aarde, toch vanzelf ‘naar de maan’? Wanneer je de reader van de cursuscyclus er nog eens op naslaat, zie je dat de maan onder invloed is van 96 wetten. Dit in tegenstelling tot de aarde met ‘slechts’ 48 wetmatigheden. Dus tel uit je winst.

Voor lezers die deze reader niet hebben, verwijs ik graag naar het boek ‘Op zoek naar het wonderbaarlijke’ van P.D. Ouspensky, over de leer van Gurdjieff. De Ierse toneelschrijver George Bernard Shaw zei eens over de aarde: ‘This planet is the lunatic asylum of the universe.’ En daarmee bedoelde hij ons, maanzieken, lunatics. Zullen wij dat nu eens achter ons laten?

Kerstmenu

Ga, als de hectiek na de jaarwisseling wat op de achtergrond is geraakt, je ook weer eens verdiepen in het proces-enneagram. Dan is het nog steeds winter; de aandacht naar buiten komt later wel weer. Zie hoe we steeds dezelfde thema’s tegenkomen en dat we dus eigenlijk geen meter opgeschoten zijn.

Daarom zeg ik ook altijd dat de mens niet leert. Dat we keer op keer uit de bocht vliegen op steeds weer hetzelfde punt, ondanks het voornemen het nu anders te gaan doen. Dat wij er naast die 48 beperkende wetten van de aarde – alweer volgens Gurdjieff – ‘duizend en één kleinzielige, maar hinderlijke wetjes’ bij verzinnen.

De politiek en de bureaucratie zitten er vol mee, net als wijzelf. Misschien bevrijden wij ons van één beperking, maar scheppen er diverse nieuwe bij. We lekken continu energie door het uiten van negatieve emoties. En anders worden we wel leeg getrokken door die van anderen. Energie die we hard nodig hebben om boven de trilling van een bepaald thema uit te kunnen stijgen, naar een nieuw niveau in onze ontwikkeling.

Bestudeer opnieuw de wet der octaven. Misschien dat het je inmiddels meer zegt dan destijds toen je er voor het eerst mee kennismaakte. Je bent immers ervaringsdeskundige. Daar kun je vinden waarom iets steeds misloopt en we de moed uiteindelijk maar opgeven.

Zonder lucht en voeding kunnen we niet bestaan – dat wordt op de maan trouwens nog een heel ding – maar het zijn juist de impressies, het derde voedsel voor de mens, die ons de das omdoen als we ons niet regelmatig de vraag stellen: ‘Wat gebeurt er in mij naar aanleiding van hetgeen er binnenkomt?’ Want gebeurtenissen zijn de externe triggers, schokken, die ons uitnodigen naar binnen te kijken.

Maar de hedendaagse mens is meer van ‘Opzij, opzij, opzij’. Ga er niet van uit dat externe condities het wel voor ons zullen oplossen. Vluchten kan niet meer. Zet het gerecht ‘omgaan met impressies’ dus maar gerust voor jezelf op het kerstmenu.

Driedubbele turbo

Wat zou het mooi zijn als de mens zou gaan beseffen dat het organisch leven op aarde een belangrijke voedsel-functie heeft in de behoefte van onze ‘buren’: de maan en de planeten. Dat die aarde aan haar doel moet blijven beantwoorden om gelijke tred te houden met de behoeften in de scheppingsstraal.

En dat wij als mens deel uitmaken van dat organisch leven en die scheppingsstraal en opgebouwd zijn uit dezelfde elementen. Dat wij met onze persoonlijke groei invloed hebben op de niveaus om ons heen. Dat wij het stikstof- en CO2-drama zelf decennia lang uit de hand hebben laten lopen.

Omdat wij niet of onvoldoende beseffen dat wij de neiging hebben alle schokmomenten in het enneagram te missen, te negeren, of te bagatelliseren. Omdat het niet uitkomt. Omdat we dat op persoonlijk niveau ook zo doen.

Over de recente aankondiging van de Europese ‘Green Deal’ zei Marjan Minnesma van Urgenda: ‘Mooi plan, maar er moet een driedubbele turbo op.’ Dat lijkt mij ook een goed idee voor ons eigen proces. Laten we nu eindelijk eens stoppen met alle gekkigheid. Het leven is volgens een anonieme auteur ‘als een bos; rechtdoor kan nooit.’ Inderdaad, dan schieten we het proces uit. Blijf dus bezig, zoek en vind je eigen weg over de heuvels en dalen. Gurdjieff: ‘Je kunt een dal op diverse manier overvliegen, geen vogel is gelijk’.

Wees niet als iemand die ik onlangs een ander hoorde toesnauwen: ‘Ik heb geen zin in die preken van jou, ik kan mijzelf niet veranderen!’ Deze blogs zijn geen preek, zoals je wellicht weet. Ze zijn een liefdevolle aansporing. Er is altijd ruimte voor reflectie, de tijd is NU.

Een vredige Kerst toegewenst.

Giep

© 2019 Giep van Werven